Ἃυτη ἐστὶν ἐσπέρα ἀνέμου, βροντῆς καὶ ὄμϐρου. Φαίνεται ἀναγιγνωσκομένη τὸ τῶν Ῠψηλῶν Ὀλολύζοντος Ἀνέμου βιϐλίον δι’ εἰκόνων συνέχειας γραφόμενον. Ἀλλ’ ἐξαίϕνης ἐϐροντῆσε, εἶτα δ’ ὁ διαμένων ὑετός εἰς ὄμϐρον μεταϐάλλει, μετ’ἀστραπῶν καθαρῶν ἢ διακεχυμένων καὶ χειμῶνος ὄς πως μαστιγοῖ τὰ χλωρὰ φυλλὰ ἐν φαιᾴ ἐσπερᾴ. Διὰ τoῦ τῆς θυρίδος αὐτῆς περιέχου εἰσδύονται λεπτὰ λινὰ ὑετοῦ ἐλαυνομένου ὑπὸ βιαιῶν καταφορῶν ἃς ὁ ἂνεμος ἐντρίϐει κατὰ τὴν αἰφνίδιον εὐπορίαν ὄμϐρου ὅν οὒτε πόα βούλεται οὒτε βροντὴ ἣ ὑμεῖς πηδᾶν ποιεῖ ὥσπερ παῖς ἢ ὅδε ἂνεμος ὅς ὀλίγου κατέχει τὸν φθόγγον ἐσπερινῆς κώδονος.